Nedensiz sorgular,zamansız zamanlarla dolu hisler; bahanelerimiz..
Hep bunlar; kendimizi gerçekleştiremeyişimiz...
Kendimize geç kaldıkça; hayatta bize geç kalıyor. Ayağa kalkıp yürümek,gözyaşı denizlerinde boğulmak gibi o an..
Kelimeler yetersizleşip, dokunan gözler azaldıkça; herkesin nedenleri sorgusuzlaşıp, bencillikte boğulup, mutsuzluk çukurunun boğukluğuna dönüşüyor..Ama kimse sana "Ya Sen?!" demez oluyor..
Bilirim..
Herkesin derdi kendine..
Peki ya bu hadsizlik nerden çıkageliyor da; senin alanını almaya çalışıyorlar?!
Ya seni merak eden azalıyor, yada kimse kimseyi merak edemiyor çünkü.......
Boşluk dolduramayacak kadar boşlukta süzülmeye çalışmaktayız..
Sende aradığı ne?
Sen ne?
Kendi ne?
An ne?
..........
Sadece senle birlikte kendini daha çabuk tüketmek istiyor..
Tükenmeyen gözyaşları; kirpiklerini külleştiriyor..
Şimdi süzül gözlerimden,ruhumdan...
Çünkü hayata izin verdiğimiz kadar izin alıyoruz..
Peki ya sen?!...
